Znaleziono 24 wyników

- Łiiii! Zmutowany konik!

Powoli podchodzę do zwierzęcia, mówiąc ciągle:
- Ej, konik... dobry konik... chodź do mamusi...

Stoi tyłem czy przodem do mnie?

Staję jak wryta. Jeśli stoje blisko, odsuwam się kilka kroków, jeśli nie to stoję. Cmokam na konia by mnie zauważył i próbuję nawiązać z nim kontakt wzrokowy.

Orlaith zaczęła zapuszczać się w las. Kochała wszystko co zielone (oprócz brokułów xD) i zawsze starała się przebywać w pobliżu lasu. Ostrożnie stawiając kroki napawała sie pięknym widokiem.

Znudzona wstaję i wychodze rozglądnąć się.

Siadam przy wolnym stoliku i przyglądam sie ludziom. Zastanawiam się, gdzie mogłabym pójść potem.

Orlaith wchodzi pewnie do środka, lustrując wszystko wzrokiem.

Rozglądam się i bez zbędnych ceregieli udaje się tam.

Orlaith zadowolona z pomyślnej podróży traktem dociera do Caen.

Orlaith szła w umiarkowanym tempie wzdłuż traktu, pogwizując co jakiś czas i kopiąc kamyki które miała pod nogami.

Zaskoczona zdjęła amulet i zamrugała kilka razy. Jeżeli wszystko wróciło do normy, jeszcze raz sprawdza, by się upewnić, czy jej się nie wydawało. Jeżeli amulet znów tak zadziałał, chowa go do sakiewk ...

O ile nic się nie dzieje, zakładam amulet i prubuję wyczołgac się z "norki".

Uśmiecham się z satysfakcją i oglądam amulet.

Dziewczyna zastanawia się chwilę, po czym zakłada swoją zbrojną rękawicę. Sięga po naszyjnik...

Orlaith zaciekawiona ostrożnie zbliżyła się w stronę owego błysku.

Orlaith nie zdążyła dojść do bramy. Chcroniąc się przed burzą weszła pod przewrócone drzewa, pod którymi utworzyła sie w pewnym sensie jama. Skulila się w najgłęgszym miejscu i czekałą, co się stanie ...

Nagle się odwraca
- A co? Masz mnie za idiotkę, bo jestem kobietą? Wszyscy jestreście tacy sami! Ja po prostu ratowałąm skórę. Jestem z lasu, ale nie widze potrzeby godzinnego przesłuchiwania świadk ...

- A co tak męczysz... yyy... Enta? Powiedział, że już nie jesteśmy potrzebni. To ja żegnam.
Zasalutowała na pożegnanie obecnym i odwróciła się na pięcie.

Uważnie przyjrzała się drzewcowi. Chyba pokojowo nastawiony. Odłożyła broń i zajęła poprzednią pozycję, pod drzewem. Zaczeła obserwować wciąż niespokojną "babcię".

- Chyba sie dogadamy. Ta pani to miła osoba, ale chyba troszeczkę przesadza. - powiedziała uprzejmie opuszczając łuk. - My chcemy bronić lasów.

***

Wrócę za chwilę, przepraszam.