Etap 1 Sesji : Ruiny - Targowisko

Drago

Tylko jedno miejsce w mieście po ataku wojsk Zarrosa nie straciło na wartości. Targowisko i handel wymienny na nim kwitnie. Obok każdego ze straganów stoją uzbrojeni, opłaceni ludzie którzy zdolni są do morderstwa jeśli tylko ktoś nieproszony tknie ich towar. Głównym i najdroższym towarem jest żywność, alkohol oraz tytoń, a za marne grosze można kupić szaty, czy błyskotki.

Leanna

Spokojnym krokiem weszła na targowisko. Nie miała co prawda zamiaru nic kupować, lecz było tu sporo ludzi, w przeciwieństwie do opustoszałej reszty miasta. Zatrzymywała się od czasu do czasu przy niektórych kramach, trzymając Kocura z dala od stołów z żywnością.

NPC

- Kupujesz coś, paniusiu? - krzyknął jeden ze sprzedawców - Albo kupuj, albo przestań się tu kręcić. Odstraszasz klientów.

Leanna

- Ja odstraszam? Wybacz, ale co we mnie jest takiego odstręczającego? - fuknęła - Ale proszę bardzo, mogę odejść. - postąpiła kilka kroków na w tył.

NPC

- Uważaj jak chodzisz, łazęgo! - Fuknęła jakaś baba, wpadając na Lenę i potrącając ją. Zachłannie przyciskała do siebie bochenek chleba i pośpiesznie odeszła w swoją stronę. Do Leny podchodzi jakiś żebrak i wyciąga do niej błagalnie drewnianą miskę. - Co łaska! Co łaska! - Krzyczy natarczywie, a jego oczy patrzą wielkie, wilgotne i wygłodniałe.

Leanna

Leannie coś się przypomniało. Rzuciła żebrakowi 5 monet. Odeszła szybko, nie oglądając się za siebie. "Co się dzieje z tym światem? Wszędzie tylko walka o pożywienie..." Pobiegła szybko przez targ, ściskając szamoczącego się Kocura.

NPC

Biegnąć niechcący wpadła na rosłego najemnika. Odwrócił sie od niej i przeszył nieprzychylnym spojrzeniem. Na plecach nosił wielki miecz dwuręczny, ubrany był w zbroję skórzaną, zdającą się składać z samych pasów i sprzączek. Twarz miał spaloną słońcem, przykrytą brudem i kilkudniową szczeciną. Z tej twarzy spozierały inteligentne, niebieskie oczy.

Leanna

Zatrzymała się raptownie i spojrzała w górę, na twarz mężczyzny. Odruchowo poprawiła swój szal.
- Przepraszam pana bardzo... - wyszeptała i mimochodem pomyślała, że rodzice chcąc ją w dzieciństwie nauczyć pokory powinni jej za nauczycieli dawać właśnie takie osoby, dwa razy większe od niej samej, o spojrzeniu nieznoszącym sprzeciwu.
Kocur ostentacyjnie ofukał najemnika, strosząc przy tym wąsy.
Leanna złapała pyszczek zwierzęcia, zamykając go i patrząc z lekkim przestrachem w oczach. Przez moment zastanawiała się nawet, czy użyć talentów aktorskich i udawać chłopca, lecz zawsze istniała ta obawa, że najemnik ją wtedy spierze jak szczeniama.

Drago

Leanna zauważyła jak ostrożnym ruchem mężczyzna powolutku wyciągnął sztylet. Patrzył w zupełnie inną stronę mówiąc.
- Masz pięknego towarzysza Pani...

Leanna

- Co?! - Jej oczy rozszerzyły się lekko. Puściła kota, który zaczął uciekać. Leanna nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów poszukała swego kukri. - Jeszcze raz przepraszam, że wpadłam na Pana. - zacisnęła dłoń na swym sztylecie.

Drago

Szybki ruch dłonią mężczyzny. Ostrze sztyletu zatopiło się w podbródku wspomnianego wcześniej żebraka, w którego rękach tkwiła sakiewka Leanny.
- Mam nadzieję że cię nie przestraszyłem - rzekł dość cicho najemnik - teraz już tu prawo nie obowiązuje... wszyscy kradną.

Leanna

Przełknęła ślinę.
- Nie, nie przestraszyłeś. Usłyszałam go przed chwilą. Dziękuję za pomoc... - rozejrzała się - Ale nie doszło chyba jeszcze do tego, że zjadają koty, co? Kocur! - zawołała, a spod jednego ze straganów wyłonił się puszysty, czarny ogon.
Leanna wzięła swoją sakiewkę.

Drago

- Może pragniesz coś kupić? Oferujemy najlepsze jedwabie za bezcen...

Leanna

- Nie, dziękuje. Ale niezły chwyt marketingowy, przyznaję... Mam jednak dziwne pytanie... Co się tutaj dzieje? Bo.. długo mnie w mieście nie było. - wzięła Kocura i jakimś cudem zdołała go upchnąć do torby, gdzie się ułożył.

Drago

Najmemnik spojrzał dziwnym wzrokiem.
- Miasto kilka dni temu zostało napadnięte przez wojska Zarrosa. Najprawdopodobniej to napad rabunkowy, ale chodzą różne plotki... Na pewno nic nie chcesz kupić?

Leanna

- Nie, na pewno. Dziękuję. - Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Miała zamiar pozwiedzać inne okolice. I stanowczo znaleźć kogoś znajomego.

Klonus

Klonus przemierza targ. Nie patrzy na to, co jest sprzedawane, ale na ochroniarzy. Poszukuje wśród nich znajomych z dawnych klanów. Może znajdzie kogoś wartościowego, kto zgodzi się dołączyć do Pogorzelców.

Drago

Klonus zauważa znajomego najemnika ludzi pustyni. Brzytwa, bo tak brzmi jego imię ostrzy właśnie na boku, z zaciętą miną swój wielki dwuręczny miecz.

Klonus

Klonus podchodzi spokojnie do najemnika.
- Witam pieknie. Brzytwa, o ile się nie mylę. Nie wiem czy mnie pamiętasz, Klonus jestem. Mam dla ciebie propozycję, ale jeśli mamy gadać - rozgląda sie wokoło - to w jakimś spokojniejszym miejscu. Chyba, że nie chcesz nic zmieniać w swojej obecnej sytuacji.
Ostatnie zdanie mówi z widoczną ironią, wskazując na stragany, przuy których stao więcej ochroniarzy niż handlarzy.

Drago

- Klonus... szukaliśmy cię po upadku, ale po kilku dniach uznano że nie żyjesz... - Brzytwa opamiętał się - ale chyba masz rację targowisko to złe miejsce do rozmowy - odwrócił się do swego pracowawcy.
- Firma Brzytwa & Brzytwa chwilowo zawiesza działalność - skinął na postać siedzącą dotąd w cieniu - to mój syn. Brzytwa junior - chłopak, piętnastoletni najwyżej lecz uzbrojony w surowy miecz półtoraręczny który trzymał na ramieniu, z wielkim łabędziem wytatułowanym na łopatce - gdzie porozmawiamy?