Etap 1 Sesji : Ruiny - Ruiny Zamku

Dalile

omijajac pulapke wklada do plecaka troche kosztownosci, tak by jej za bardzo nie obciazaly

podchodzi do maski
bo to by bylo zbyt proste by ja po prostu wziac...
szuka haczyka...

Demo przejął sie rola? ;p

Demogorgon Biały

Dalile szuka haczyka jednak żadnego nie znajduje żadnego. Zauważa natomiast wokół maski wyżłobienie w podeście. Wygląda to jak oklepana płytka naciskowa. Przy okazji zauważa, że maska zrobiona jest z grubej, choć cokolwiek zmatowiałej srebrnej blachy. Jednak diamenty w miejscu oczu są z całą pewnością cenne.

Marius

-A więc jaką jest Twa decyzja, co do drogi życiowej??
Przygotowuję w myślach zaklęcie "anielskiej strzały" (trafiając w serce opętanego, uwalnia go od złego ducha).

Deithe

Przez środek dziedzińca zamkowego przechodzi trzęsienie ziemi. Dziedziniec rozszczepia się na dwoje tworząc dziesięciometrową rozpadlinę, nie do przejścia. W dole widać płynącą lawę. Niestety Marius i Alice zostali rozdzieleni i znajdują się po różnych stronach szczeliny.

Marius

-Najwidoczniej nie było jej dane dostąpić łaski zbawienia.
Niezależnie od skutku czaru wychodze na zewnątrz.

Wiedziałem, że tak sie stanie.

Alice

Na odchodne pokazała swojemu byłemu rozmówcy język.
- Pfff. Te, Belijal, jesteś tu?
Wilk wysunął nos zza ogromnego kamienia, ruszył w stronę swojej pani, co i rusz wąchając napotkane na drodze przedmioty.
- Chodź, kundel. No przytul się do mnie - mówiła dziwnym głosem - Co? Nie.. nie idziemy nigdzie.. Poczekamy.
Bardka usiadła na krawędzi przepaści, spuściła nogi w dół. Śpiewała cicho.

Deithe

- Ładnie śpiewasz. - Powiedział ktoś przed nią. Był to młody chłopak, prawie dziecko. Stał w powietrzu.

Alice

Śpiew urwał się. Bardka wzdrygnęła się lekko, jednak nie chcąc okazywać zdziwienia zapytała.
- hę?

Klonus

- Nie przestawaj - mówi chłopak, gestykulacją zachęcając dodatkowo Alice.

Alice

- A to niby dlaczego? - zapytała, ale nie czekając na odpowiedź kontunuowała śpiew. Pieśń traktowała o niej samej, o jej dzieciństwie. Słodkim głosem z jej ust wylewały się coraz to nowsze przekleństwa.
W końcu skończyła, pogłaskała wilka. Cały jednak czas patrzyła na nieznajomego.
- Za więcej trzeba zapłacić.

Deithe

Powietrze świsnęło i z pięknym, pełnym brzękiem na kolanach Alice upadły dwa talenty. Chłopak uśmiechnął się zachęcająco.

Marius

-Widzę, że zło czające się w tych ruinach nie ma odwagi stanąć do walki, więc idę tam, gdzie plugastwa nigdy nie śpią.
Wyszedłszy poza ruiny zamku zmierzam w stronę labiryntu.

Alice

- No, całkiem fajnie. - uśmiechnęła się pod nosem - Mogę ci zaśpiewać.
Śpiewała długo, cicho. O wszystkim.
Gdy skończyła, wilk położył głowę na jej udzie. Dziewczyna pogłaskała go i zwróciła się do nieznajomego.
- Kim jesteś? I.. dlaczego wisisz w powietrzu?

Deithe

- Pięknie... - Mówi chłopak z zamkniętymi oczami. Nagle jakby coś do niego dotarło, bo patrzy na bardkę szeroko otwartymi oczami. Spogląda pod stopy z szeroko otwartą buzią. Maca stopą powietrze, jakby był pewny, że ziemia jest tuż tuż, a nie kilkaset metrów niżej, rozgrzana do czerwoności. Odchylił głowę do tyłu i Alice usłyszała jego dźwięczny śmiech. Przeszedł kilka kroków w powietrzu i stanął na kamieniach brukowych. - Ach, odzwyczaiłem się... tak dawno nie byłem na tym świecie... - Uśmiechnął się do niej promiennie.

Alice

Bardka zmierzyła go dziwnym wzrokiem, rozmyślała przez chwilę. Wzruszyła jednak ramionami i rzuciła w jego stronę ciche "dzięki". Spojrzała w dół, na lawę.
Wilk, gdy tylko nieznajomy stanął na ziemi podniósł się szybko i zbliżył się do niego wolno. Warknął.
- Dawno? To jaka więc podróż zawracała ci.. ee.. głowę? - Alice jakby nieobecnym głosem podtrzymywała rozmowę.

Deithe

Chłopak wzruszył ramionami i kopnął jakiś kamyczek.
- No wiesz, my demony astralne nie przebywamy za często w świecie materialnym. - Nagle uderzył się dłonią w czoło. - Gdzie moje maniery, wieki w samotności nie służą kurtuazji, wybacz. Jestem Ystrael, a ty? - Spytał i uśmiechnął się.

Alice

- Demon astralny.. mm - powtarza cicho, jakby zamyślona - Alishia.
Wilk ani myślał zostawić demona w spokoju, warknął raz jeszcze, tym razem głośniej.

Deithe

- Miło poznać... o czym myślisz, Alishio? - Spytał Ystrael. Zdawał się nie zwracać uwagi na wielkiego wilka.

Alice

- A tobie co do tego, chłopcze? - atmosfera zadumy rozpłynęła się momentalnie - Ooo.. niczym ważnym. Po co tu przyszedłe.. po co tu jesteś tak w ogóle?
Wilk zirytował się i podszedł jeszcze bliżej demona. Węszył.

Deithe

Chłopak rozpromienił się, nie zważając na ton bardki. - Usłyszałem jak pięknie śpiewasz... bo widzisz uwielbiam pieśni, można powiedzieć, że to moja życiowa pasja... a ty masz świetny głos. - Zastanowił się chwilę. - Zaśpiewać ci coś? - Spytał z nadzieją.