Etap 1 Sesji : Ruiny - Odradzający się Zagajnik

Drago

Niewiele zostało z wielkiego i dumnego skupiska drzew zwanego przez przejezdnych Zagajnikiem. Popioły i stratowane ziemie, osmolone szkielety drzew, gdzieniegdzie też kilka smutnie wałęstających się nadpalonych istot...

----------------------------------------------------------------------------------------
Dzięki pomocy Jurgina i wodzie ze źródełka reinkarnacji. Niektóre drzewa odżyły. Mimo, że do dawnej świetności jeszcze mu daleko to już można go nazwać znów Zagajnikiem.

Deithe

Deithe w swoich wędrówkach wśród ruin zawędrował do Popiołów, jak został smętnie ochrzczony dawny Zagajnik. Przechadza się wśród kikutów, niegdyś wspaniałych drzew...

Drago

Pod szczątkami drzewa Deithe napotyka siedzącą siwą kobietę.

Leanna

- No i pięknie - skrzywiła się, rozpoczynając zwiedzanie czegoś, co kiedyś było podobno laskiem. Rozejrzała się po nadpalonych kikutach drzew. - Ludzie to nawet samą Matkę Naturę upodlić potrafią. - Pochyliła się i rozsunęła brudne liście i gałązki. Odsłoniła małą, karłowatą, zieloną roślinke. - Ale nie zniszczą wszystkiego. - popatrzyła z lekką czułością na zielone coś, w duchu modląc się, by nie okazało się rosiczką.

Deithe

- Co tu robisz? - Pyta podejrzliwie mag starowinę. Babcia jakoś nie pasowała mu do tego miejsca. Wydawało mu się, że z dalek usłyszał kroki.

Leanna

Stanęła jakieś pięć metrów od Deithe, przyglądając się jemu i jego nowej towarzyszce. Zastanawiała się, co też ten przedziwny mag ma zamiar zrobić z siwą kobietą. Wolała się jednak trzymać trochę na uboczu, bo nie wiedziała, co może mu strzelić jeszcze do głowy.

Deithe

Uwagę Deithe, odwróciły na chwilę odgłosy kroków. Odwrócił się i rzucił szybkie spojrzenie dziewczynie w szalu. "A to jedna z tych z Bramy - Pomyślał, ale, że nie pamiętał jej imienia pomyślał automatycznie. - To ten Konus". I spojrzał wyczekująco na staruszkę.

Drago

Starowina popatrzyła dziwnym wzrokiem na maga.
- Napadać biedną, samotną staruszkę? Nieładnie Alfred. I jeszcze sprowadzasz tu jakieś kobiety - staruszka dojrzała Leannę - młoda jest, niezdatna do pracy w polu, oj nie...

Deithe

- Alfred? - Uniósł zdziwiony brew. A coś u jego pasa czknęło. - Cicho Czkawek. Nie jestem żaden Alfred, stara wariatko. Ej ty tam! - Zawołał do Leanny, choć stała blisko. - Znasz się na leczeniu?

Drago

- Oj Al, nie rób z siebie durnia... Teraz to Stara Wariatko, a wcześniej prosiłeś żeby kalesony prać... Oj nieładnie - staruszka westchnęła.

Leanna

- Nie, nie znam się. I nie musisz tak krzyczeć. - powiedziała cicho - głucha nie jestem.
Podeszła jednak do kobiety i przykucnęła przy niej. - Źle się czujesz, babciu? Może cię do domu zaprowadzić trzeba?

Deithe

- Może trzeba skrócić jej cierpienia... - Mruknął zgryźliwie mag.

Leanna

- Podły... - ofukała maga - A wcześniej to kalesony prać prosiłeś. - zadrwiła bezczelnie. Usłyszała, jak jej torba prycha i fuczy.

Drago

- Babciu? Byłam wybrana, jeszcze kilka dni temu najpiękniejszą kobietą we wsi. Ale dziękuję ci moja droga, zostaniemy tu razem z Alfredem, a on za chwilę odprowadzi mnie do domu...

Leanna

- Ale dobra kobiecino, Alfred chyba nie jest zainteresowany... - prawie dusiła się z ukrywanego śmiechu - Prawda Alfredzie? - spojrzała na Deithe roziskrzonymi oczyma.

Drago

Babcia uniosła drewnianą laseczkę z metalowym okuciem którą nosiła zawsze przy sobie. Babcia zwała laseczkę laseczką, lecz jej znajomi zwykli mawiać na nią "Niszczyciel". Była z pewnością efektowniejsza od obuchów sług Zarrosa
- Czy to prawda Alfredzie?

Deithe

- Alfred jest zainteresowany uwolnieniem świata od jednej sklerotycznej, wariatki.. - Powiedział mag, sam ubawiony.

Leanna

- Ależ Alfredzie, nie wypada być tak niemiłym dla własnej... eee.. wybacz babciu, kim on jest dla ciebie? - zwróciła się do staruszki z szerokim uśmiechem, zakładając pasemko włosów za ucho.

Drago

Na słowa Deithe na siedząco zaczęła wywijać "Niszczycielem"!
Babcia atakuje Deithe szybkim pchnięciem w brzuch sprawiając że ten wije się z bólu!
Po chwili uspokaja się.
- To mój nieznośny narzeczony, jesteśmy po słowie jednak wciąż wykręca się od ślubu... nie mogę zrozumieć dlaczego. Mówi o mnie a sam cierpi na sklerozę. Ostatnio to nawet musiałam mu posyłać pocztą, owe kalesony co ci o nich moja droga wspominałam... - babcia rozkręciła się w paplaninie na całego - ...no i dlatego musiałam w ten czas oddać je do prania pewnej znajomej wiedźmie... zupełnie nie wiem dlaczego tak nie przepadała za Alfredem, jednak ja wtedy byłam chora, i nie mogłam ich uprać...

Leanna

Popatrzyła na Deithe z nieokreśloną miną rozbawienia i politowania, poczym wróciła do rozmowy ze staruszką.
- Wspaniała opowieść babciu... Ale może ja przeszkadzam wam... w końcu z pewnością chcesz zostać ze swym narzeczonym sam na sam... - mówiła z wielce dobrze udawaną powagą. - Na mnie nie zwracaj uwagi. Ja jestem tylko konus o wyglądzie dziecka. A swoją drogą... zasłużył sobie na lanie za to, co wcześniej powiedział. - uśmiechnęła się uroczo i niewinnie, zwracając swoje niesamowite oczy na Deithe. A błysk w owych oczach już taki uroczy i niewinny nie był.