Etap 1 Sesji : Ruiny - Obrzeża Miasta

Drago

Udając się dróżką, poza szczątki murów po kilku minutach napotykasz popioły i resztki zniszczonych chat. Plac środkowy jest zryty pazurami a ze studni czuć odór śmierci. Większość inwentarza zostało zagrabiona, lub zabita. Gdzieniegdzie wałęsają się zakrwawione koty i psy rozrywające między sobą szczątki martwych zwierząt. Jedyne co pozostało niezmienione to rozległe, puste pola...

Galdir

Galdir wychodzi na obrzeza i rzuca okiem na ogrom zniszczenia... Kieruje się w stronę chatki, w której spotkał czarnego druida... Po drodze kopie psa, zjadającego zakrwawione ciało kobiety...

Drago

Chatkę najwyraźniej zmiotło z powierzchni ziemi została tylko kupa desek, i porozbijany fotel... i być może czyjeś zwłoki.

Galdir

Galdir, powoli podchodzi do zwłok i stara się je zinterpretowac xP

Drago

Wyglądają na zwłoki potężnego mężczyzny. Mimika jego twarzy zdradza wielki grymas bólu. Dolną część ciała Galdir znalazł pod szczątkami szafy...

Galdir

przeszukuje trupa i zgliszcza...

Drago

Galdir znajduje osobliwą paczkę owiniętą zielonym papierem i wstążką, oraz woreczek fasoli.

Galdir

Przez chwile przyglada sie paczce, po czym rozpakowuje ją...

Drago

W paczce znajduje się poszarpany pergamin wypisanymi słowami i datą w rogu sprzed piędździesięciu lat, oraz białe kalesony.

"Drogi Alfredzie!
Przesyłam Ci w darze, mój najdroższy przyjacielu,
Owy artefakt, nie znany w świecie ludziom wielu...
Ciepły element ubrania, który jak kazałeś,
Oddałam do prania w magii wiedź... - tu ktoś oderwał kawałek pergaminu.

Pozdrawiam. Twoja najdroższa.
- Warra

Galdir

Magii Wiedź(m)... hmm może być ciekawie - mruczy pod nosem Galdir - Chowa paczuszkę i sadzi jedno z ziarenek fasoli na zgliszczach (bajka taka była xP) - Może coś z tego urośnie... - Wstaje, wyprostowując się i wdycha smród spalenizny, uśmiechając się nieznacznie... - Czas wracać... musze dojść do siebie - myśli [sic!] Galdir

Kreeth

Kreeth niepewnie wchodzi na zniszczony plac. Rozgląda sięza czymś ciekawym. Ciągle rozmyśla o tym dziwnym przedmiocie z zagajnika...

Kasandra Wredna

Kasandra Wredna podąża ścieżką ku placowi.
- "Ale rozwałka" - myśli - "Ciekawe, kto to tak urządził. Mówili mi przecież kupcy, że miasto kwitnie."
Nagle zauważa jakąś postać odzianą na czarno. Zbliża się do niej powoli.

NPC

Nagle Kreeth czuje nagle przenikliwe zimno. Odwraca się szybko i widzi pędzącego na siebie Ogara. Próbuje uniknąć ciosu, lecz Ogar wcale go nie atakuje. Jego żółte ślepia migają jakby w wielkim wysiłku. Dopiero teraz Kreeth zauważa, że coś połyskuje z boku głowy Ogara. Dostrzega znany sobie dziwny przedmiot z Zagajnika, z którym rozdzieliło go Zakrzywienie Czasu. Kolce kryształowego przedmiotu są wbite głęboko w czaszkę zwierzęcia. Po chwili bestia wydaje ostatni dech i pada martwa przy nogach Kreetha. Druid czuje dziwne uczucie zimnej satysfakcji promieniujące z przedmiotu.

Kreeth

Kreeth klęka przy zwierzęciu i wyjmuje przedmiot. Bierze go do ręki i patrzy na martwego ogara.
- Biedne zwierzę. - wzdycha. - Ile jeszcze zła wyrządzi to coś? - Kreeth odmawia krótką modlitwę do natury i patrzy na przedmiot. - Czym jesteś? - mówi do siebie i bada przedmiot bardzo dokładnie (w razie jakby się zmienił od ostatniego razu).

NPC

Modlitwa Kreetha najwyraźniej podziałała, ponieważ ziele zaczyna powoli zakrywać truchło Piekielnego Ogara i ciało demona jest wciągane w ziemię.
Dotyk kuli przeszywa ręce drobnymi, lodowymi igiełkami i druid powoli traci czucie w palcach. Kreeth czuje jak coś na niego patrzy. Patrzy zachłannie. Nagle dziwna świadomość zwraca się na chwilę w kierunku jakiejś zbliżającej się postaci. Jest to kobieta z przytroczonymi do pasa dwoma toporami.
- Uwolnij mnie! - Każde słowo zostaje wyryte w świadomości Kreetha - Uwolnij mnie, a czeka cię nagroda! Zdradź mnie, a zgnijesz mały chwaściarzu! - Słowa zamierają i zimno powoli ustępuje z rąk i umysłu druida, jakby skupiając się z powrotem w kuli.

Kreeth

Kreeth rzuca na siebie "Świeżość umysłu" (i w ten sposób zablokować dostęp do swojego umysłu) i chowa kulę tak, by ta nie dotykała jego skóry w żaden sposób.
- Kim jesteś? - pyta zbliżającą się postać Kreeth. Ciągle jest czujny i stara się wypatrzeć lub wyczuć to coś, co wtargnęło do jego umysłu.

Kasandra Wredna

Dźwięk głosu czarno odzianego człowieka przywrócił ją do rzeczywistości. Zatrzymuje się tuż obok niego.
- Kasandra Wredna, wojowniczka z Pustyni. A jakie Ty nosisz imię Panie Magu?

Kreeth

Kreeth patrzy na postać z dwoma toporami. Usiłuje schować dziwny artefakt.
- Witaj więc, Kasandro. Na imię mi Kreeth. - Kłania się. - I nie jestem magiem. Jestem druidem. Miło mi cię poznać. Co cięsprowadza w to, jakże dziwne miejsce?

Kasandra Wredna

-Druid powiadasz? Niech będzie. Ja tam się na tych waszych profesjach nie rozumiem. - mówi prostując się na swoje pełne 190 cm, jak zawsze, gdzy chciała zamaskować własną niewiedzę przymiotami sylwetki.
- Myślałam, że znajdę tu jakąś robotę. Handlarze gadali, że w mieście każdy coś znajdzie. Ale tu widzę raczej murarze i stolarze potrzebmi, a nie ja. Tu musiało cosik wybuchnąć. Wiesz może co? - pyta

- "I co tam tak skrzętnie przede mną chowasz magu?" - to ostatnie tylko pomyślała.

Kreeth

- Nie za bardzo. Ale zawsze możesz poszukać jakichś poszlak... - Kreeth rozgląda się wokół. - Zauważyłeś może coś nadzwyczajnego tutaj? Muszę zbadać pewną sprawę i wszystko może okazać się pomocne. - Kreeth lekko dotyka palcem tajemniczego przedmiotu (ciągle podtrzymując "Świeżość umysłu")...