Etap 1 Sesji : Ruiny - Obrzeża Miasta

Kaleb

- A więc dobrze - spróbuję... Powiedz tylko, gdzie mam jej szukać, no i KTO ją porwał? - spytał mężczyzny - I macie może coś, czym mogę opatrzeć tą ranę, albo chociażby zatrzymać krwawienie? - wskazał ranę na ramieniu.

Kreeth

Kreeth podszedł do Kasandry i postarałsięjeszcze raz rzucić "Większy ziołowy okład".
Po chwili Kreeth spojrzał na Rizzita.
- Czy my się już kiedyś spotkaliśmy? - zapytał.

Kain O'Duren

Wyszedł z dróżki w poszukiwaniu Loanea. Zaczą przeszukiwać ,,zbirów" w pobliżu małych ruin.
-Chop chop zbuje. Mam dużą sakiewke i jestem prawie bezbronny...- powiedział dobywając obu mieczy.

Leanna

- O, chaos... - mruknęła - Jak.. miło. Nasze ostatnie spotkanie nauczyło mnie paru praktycznych rzeczy, które się przydały. - na jej ustach pojawił się leciutki uśmieszek. - To twoja sprawka? Że się cofnęło? - wskazała na kufer.

Kreeth

Kreeth odwrócił się do Leanny.
- Czy znasz tę istotę, Leanno? Możesz powiedzieć mi, czym ona jest? - zapytał.

Leanna

- Rizzit, chaos. Czasami irytujący, acz niezwykle przydatny i posiadający wielką siłę demonik. - powiedziała, nie spuszczając jasnych oczu z chaosa - Przedstawił byś się chociaż sam, Rizzit... I od razu uprzedzę pytanie: tak, zawsze ci będę wypominać te łańcuchy. Ale nie przeczę, wiedza o nich po części ocaliła nam ostatnio skóry. - uśmiechnęła się przy końcu wypowiedzi.

Deithe

- Zabrali ją żołnierze w czarnych zbrojach... porwali ją... tam... - Mężczyzna wskazał odległe o jakieś trzysta metrów niewielkie skupisko ruin. Potem oddarł kawałek tkaniny z pasa koszuli i podał Kalebowi do obwiązania sobie ramienia. - Przepraszam, za to.

*************************************************************

Kain szukając zbirów nie zauważył dziury w podłożu. Wpadł w nią i tylko miecze uchroniły go od wybicia sobie wszystkich zębów. Przeleciał przez ziemie i znajdował się teraz w jakiejś zatęchłej piwnicy, w jednej z ruin.

*************************************************************

- Leanna, magiczka, jak miło... - Powiedział Rizzit, uśmiechając się małym pyszczkiem. - Tak, Kreethcie, druidzie radziłem ci, byś uważał na swoje znalezisko, ale kto by mnie tam słuchał... - Chaos wzruszył małymi ramionkami. - W każdym razie ja nic nie zrobiłem, jeśli się przypatrzycie dokładnie sami się wszystkiego dowiecie... - Mruknął demonik wciąż czyszcząc pazurki.

Kaleb

- Naprawdę nie ma problemu... - powiedział obwiązując ramię kawałkiem tkaniny - A ja zajżę tam i postaram się sprowadzić tu Twoją żonę... Gdybym nie wrócił przez dłużej niż dzień... Opiekujcie się tym - zdjął z szyi naszyjnik i wcisnął w rękę mężczyzny - Ma dla mnie duże znaczenie... - rzekł i ruszył we wskazanym kierunku

Leanna

- Rizzit.. jak ja lubię te twoje niedomówienia... - mruknęła i rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, skupiając uwagę głównie na skrzyni i podłodze.

Deithe

Kaleb po krótkiej wędrówce dochodzi do małego placyku. Dookoła stoi kilkanaście nadpalonych i częściowo zburzonych ruin budynków. Nigdzie nic zdaje się nie ruszać. Tylko wiatr przewala tumany piasku.

************************************************************

- Jakbym wam wszystko mówił, to by było takie... nudne. Ale co tam, moja strata. - Pstryknął pazurkami i drobiny magii przekręciły klucz w skrzyni, a wieko odskoczyło ponownie. - Po co komu ciężkie zabezpieczenia antymagiczne, skoro wystarczy przekręcić klucz... - Dobiegło ciche prychnięcie chaosa. W skrzyni znajdował się ten sam stojak alchemiczny z trzema fiolkami w środku, dwa topory na spodzie. I kolczasta kula. Można było dostrzec resztki mazistej substancji wchłanianej do wewnątrz przez niewielkie pęknięcie między kolcami, to samo, które spostrzegła wcześniej Kasandra. Zadziwiające, ale pęknięcie zdawało się samo zasklepiać i zmniejszać powoli, acz systematycznie.

Kaleb

Wyciąga z kij pochwy i stara się cicho i zręcznie zbliżyć do domków, aby wypatrzeć poruszające się postacie, w którymś z nich.

Kreeth

Kreeth westchnął. Podszedł do kufra i odczekał aż kula kompletnie wchłonie maź. Po tem owinął swe ręce w materiał i zabrał kulę. Jednocześnie postarał się być czunym na obcą świadomość.

Deithe

Kaleb słyszy chrzęst żwiru za sobą i odwraca się w ostatniej chwili, ponieważ dwóch drabów w czarnych zbrojach właśnie szło na niego z obrażonymi mieczami.

*********************************************************

Kreeth zabiera kulę, jednak nie wyczuwa obcej obecności, jedynie dziwną ścianę ciszy, w środku kryształu.

Kaleb

Łups... Nie widzę możliwość pozytywnego rozwiązanie sprawy, więc... - odsunął się od domu, by nie zsotać przywarty od ściany, i czekał na atak wroga, z zamiarem uniku i kontrataku.

Deithe

Wojownicy stanęli dwa metry od Kaleba i uśmiechali się z rozbawieniem. Z uliczek miedzy gruzami wyszło jeszcze dwóch żołnierzy, jeden z pałką, a drugi z toporem. Roześmiali się jak to czynią zbiry mając przewagę czterech do jednego.

Kreeth

- To co było w środku uciekło lub jest martwe, prawda? - zapytał Kreeth, ale pytanie nie było skierowane do nikogo konkretnego. - To co robimy teraz? - zwrócił się do swoich towarzyszek.

Kaleb

Hmmm... No to chyba nie ma wyboru... - szepnął do siebie i zaczął biec w stronę tego z toporem, z zamiarem wybicia się na kiju, jak o tyczce i uderzeniu w niego nogami. Robił to kiedyś w dzieciństwie i okazywało się najskuteczniejszą formą obrony, przeciwko przeważającym przeciwnikom. Więc wziął się do rzeczy.

Leanna

- Ta kula się.. regeneruje? Cóż za niezwykłe więzienie... Kreeth, mam nadzieję, że to już nie wyjdzie. Najwidoczniej nas nie lubi... Albo ciebie lubi aż za bardzo. - dodała trochę ciszej.

Kreeth

- Chaosie. - zwrócił się do Rizzita. - Powiedz mi wszystko co wiesz o więźniu Kryształowej Celi.

Deithe

Mimo, że Kreeth nie zwracał się do nikogo, chaos mu odpowiedział, beztrosko sprawdzając czy pazurki są odpowiednio wypolerowane. - Martwe? Uciekło? Nie, nie sądzę...

*****************************************

Kaleb odbił się na kiju jak na tyczce i udało mu się uderzyć w żołnierza z toporem. Ten zostaje odrzucony i pada na ziemię. Niestety Kaleb też pada na ziemię. Pozostałą trójka już biegnie by ratować towarzysza.