Wieża Magów

Klonus

Klonus chwię przyglądał się starcowi.
- Skończyłem... - odpowiedział w końcu -... ten kawałek.

AVquiraniel Vareneil

- Jeśli chcesz do czegoś dojść w życiu, rób całość naraz, lecz po kawałku. Tylko w ten sposób uda ci się osiągnąć zamierzony cel.
Z tymi tajemniczymi słowami, mag wyszedł z pomieszczenia, zatrzymując się jeszcze przy drzwiach i patrząc badawczo na barda.

Klonus

Klonus chwię zastanawiał się nad sensem słów wypowiedzianych przez maga. Gdy w końcu doszedł do tego, co one znaczą, zaczął zachodzić w głowę, jakby to zastosować w przypadku sprzątania korytarza. I do tego już nie doszedł (wątpię, by mag to wiedział). Podszedł więc do problemu od nieco innej strony. Chwycił flet i rozpoczął grać. Tym razem pieśń była zupełnie inna niż przed chwią. Spokonie to unosiła się, to opuszczała, lekko kołując co pewnien czas, niczym nieco pożółkły liść, który oderzany już z gałęzi, prowadzony jest muśnięciami wiatru w dal.
Pieśń ma na celu wykorzystanie choćby niewielkich powiewów (nawet przeciągów), by zdmuchnąć brud zalegający w korytarzu - cały od razu.

AVquiraniel Vareneil

Na początku kurz nawet nie drgnął. Po chwili jednak cały korytarz wpadł w rezonans, sprawiając, że kurz to unosił się, to opadał. Powoli wznosił się do sufitu, odsłaniając dziurę w podłodze. Widocznie zalegał tu tak długo, że stał się z podługą jednym. Z wcześniejszego podłoża został tylko kawałek wysprzątany ręcznie przez Klonusa. Gdy bard skończył grać, kurz, o dziwo, nie odpadł od sufitu.

Klonus

Klonus chwilę stał zaintrygowany zaistniałą sytuacją. Doszedł do wniosku, że coś tu nie gra. Widział już kurz przyczepiający sie do różnych powierzchni, ale żeby cały kurz przyczepił sie do sufitu i nic nie opadło na dół. To musiała być magia. Pytanie tylko, jaka? Chwycił miotłę, by sprawdzić, czy nieistnienie podłogi nie jest przypadkiem iluzją. Ostrożnie szuka trzonkiem podłoża tam, gdzie jest dziura.

AVquiraniel Vareneil

Okazało się, że miotła przeszła przez domniemaną podłogę, jakby jej w ogóle nie było. W sumie Klonus nie powinien się dziwić, był w końcu w wieży magów. Nawet drobne drgania mogły tu wywołać najróżniejsze skutki.

Klonus

Klonus rozpoczyna ponownie pieśń, która ostatnio przywołała maga.

AVquiraniel Vareneil

Tym razem mag nie zjawił się. Widocznie był zbyt daleko lub nie chciał przyjść. Tymczasem Klonus zauważył na bocznej ścianie poniżej poziomu podłogi ciąg rysunków przedstawiających człowieka idącego w dół po schodach. Samych schodów jednak nie było narysowanych, jakby ilustrator się śpieszył lub też umyślnie ich nie narysował.

Kaleb

- Cieszę się, że mój żart się podoba. Oczywiście, może Pan. Z chęcią wypróbuję tego nowego doświadczenia - odpowiedział Klon, jak to on nie zmieniając w najmniejszym stopniu tonu głosu. A "HAAAAALOOOOO!!", o dziwo, nie umknęło jego uwadze, jednakże nie zainteresował się tym wcale.

---

- Pan zatruł się, jak był jeszcze ludziem, takim jak Ty, Czcicielem Drzew. Nie powiedział mi, czym jest Czciciel Drzew. A Twoje wyjaśnienie jest bardzo miłe, dziękuję - odpowiedział Klon, a jego twarz skrzywiła się, co chyba miało przypominać uśmiech.
- Pan mówi, że przejdą tylko Ci, którzy na to zasługują. Nie wiem co to znaczy...

---

Do uszu Łowcy dobiegł krzyk "HAAAAALOOOOOOOO!!!", wraz z dźwięcznym i głośnym echem, cichnącym powoli w kątach korytarza. Poszukiwania Hedrika nie szły najlepiej... Nie znalazł wewnątrz Wieży Hedrika, ni nikogo Hedrikopodobnego.

AVquiraniel Vareneil

Gracz mode:
A'Vq, zdenerwowany obrotem sprawy, wyjmuje miecz, bierze zamach i odcina klonowi głowę. Jeśli ów nadal będzie żył, wbija claymore w miejsce, gdzie powinien znajdować się mózg.

Hedrik

Hedrik spojrzał na klona.
- A mówił ci jak można sobie zasłużyć ?
Powiedział Hedrik nie typowym dla siebie poważnym głosem.

Klonus

Klonus zainteresował się rysunkiem. Delikatnie dłonią przesunął po ścianie sprawdzając, czy po prostu malunek schodów nie zatarł się, zaś pozostało po nich wgłębienie.

AVquiraniel Vareneil

MG Mode:
Okazało się, że powierzchnia jest gładka, żadnego śladu po schodach nie ma. Co więcej, ujrzał napis pisany jakby w pośpiechu: "Nic nie dorysowywać!"

Klonus

Intrygujące. Może jeśli na rysunku schodó nie widać, to w rzeczywistości też - myśli bard. Ponawia test miotłą, tym razem głębiej.

AVquiraniel Vareneil

Klonus F'uno:
Po chwilli bard usłyszał lekki stuk i poczuł opór, nie mógł sięgnąć miotłą w dół, mimo tego, że widział daleko w dole podłogę. Najwyraźniej musiało tu wystawać coś niewidzialnego i twardego, bo Klonus nie mógł przesunąć miotły niżej nawet o milimetr.

Klonus

Klonus schodzi do tego zaniżenia i obszukuje teren wokoło miotłą jak niewidomy białą laską.

Kenji

Ferdas zaczyna przeszukiwać wieżę, pokój po pokoju, nawołując Hedrika i szukając go.

AVquiraniel Vareneil

Klonus
Bard zszedł na ową platformę. Była ona twarda i stabilna, o długości około pięćdziesięciu centymetrów. Rozciągał się równomiernie w obie strony. Klonus miotłą wymacał następną platformę, która była oddalona od tej, na której stał tak samo jak ta od podługi wcześniejszego korytarza i najprawdopodobniej wykonana z tego samego materiału. F'uno wpadł na pomysł, że być może są to niewidzialne schody.

Klonus

F'uno postanawia zejść schodami. Może będzie tam coś bardziej ciekawego i pouczającego niż zakurzony korytarz.

Kaleb

Tak też AVq odciął głowę klona. Korzystanie z claymore'a przyprawiało go o dreszczyk adrenaliny, a to morderstwo dało mu... sadysfakcję? Nie liczyło się to jednak teraz. AVq II mrugał, oglądając świat z widoku odciętej głowy. Przynajmniej dopóki ostrze miecza nie - artystycznie mówiąc - rozkwasiło jego mózgu. Czarno-karmazynowa maź spływała powoli z obu stron rozciętej szyi i dziury na środku głowy. Z otworu wypływała także śluzowata, zapewne w dotyku przypominająca rybo-szlam, galareta. Krew wyglądała na dziwnie gęstą i nie tryskała, a spływała... AVq czuł się dziwnie, dłonie mu drżały, ale... cieszył się? Drgawki raczej nie były wywołane żalem, a raczej podnieceniem Nekromanty... Jednakże, poza śmiercią klona stało się coś jeszcze. Do korytarza wbiegła jakaś postać w brązowym płaszczu, rozglądając się i krzycząc "HEDRIK!", nie znalazła go jednak i pobiegła tam, skąd wróciła nim AVq zrozumiał co się dzieje... Choć zabił Klona, blokada oddzielająca go od Hedrika wciąż pozostała nienaruszona.

---

- Pan nie powiedział... Ale zawsze powstarza, że ważna jest dla niego życzliwość, umiejętność współpracy i pokój. Powaiada często, że to pozostałości po naturze Czcziciela drzew... Nigdy nie umiałem zrozumieć, co znaczy pokój... Pan próbował mi to wyjaśniać, ale to bardzo trudne. Mówił, że dla każdego pokój jest czymś innym... Może Ty wiesz coś o pokoju? Tr... - zaczął kolejne zdania i nagle zamarł w bezruchu, zbladł, jak człowiek który zobaczy trupa bliskiej osoby. Stał tak przez chwilę i nagle znów rozluźnił się, tak jakby ta chwila nie istaniała.

---

I tak Ferdas szukał, nawoływał. Znalazł jakiegoś tam Maga, męzczyznę z mieczem i bezgłowe ciało obok niego, z dużą ilością krwi, jakąś salę, zapewne jadalnię, coś w rodzaju pokoju odpoczynku z dużym, ładnym kominkiem. Dalej był ładny, obity drewnem pokoik z dziwnym narzędziem, pełnym jakichś różnej wielkości kulek, narysowanych gwiazdek... Ruszył jednakże dalej, dochodząc do biblioteczki, dostał się do sali pełnej jakichś eliksirów, tuż obok ledwo przedarł się przez przepełnione gęstym, śmierdzącym dymem pomieszczenie i dotarł znów do jakiegoś korytarza... Wtedy też, odczuł lekkie zmęczenie, spowodowane: krzykiem, wysilaniem zmysłu wzroku, słuchu, czasem węchu, zmianą otoczenia, długim już chodzeniem i łażeniem po schodach itp.