Wieża Magów

AVquiraniel Vareneil

AVq:
AVq usiadł i uspokoił się. Co go podkusiło?
Demonie, jeśli słyszysz moje myśli.... Przepraszam... Mam nadzieję, że nie sprawiłem Ci zbyt wielkiego bólu. Jeśli jednak tak się stało, proszę, wybacz mi...
Pani, jeśli mnie słyszysz... Przepraszam... Przepraszam, że uczyniłem zło, którego przecież tak nie lubisz... Przebacz mi, proszę... I błagam, nie karz mnie za to, co zrobiłem, lecz poradź, coż mam uczynić, by naprawić to zło?

Klonus:
Bard szedł ostrożnie po schodach. Im bardziej się zagłębiał, wydawały mu się płytsze i, o dziwo, jeszcze twardsze. Wreszcie dotarł na sam dół. Panowała tu ciemność, jeśli nie liczyć lekkiej poświaty korytarza wysoko w górze i lekko świecącego prostokąta wysokości dwóch metrów i szerokości metra.

Klonus

Klonus ostrożnie podszedł do prostokąta i przygląda się mu.

Hedrik

- Hmmm... pokój... Trudno to wyjaśnić kilkoma słowami.
Hedrik wziął sztylet i na ścianie wyskrobał dwie wioski.
- Widzisz, to są dwie wioski. Żyją w pokoju i harmonii. Nie atakują się, nie przeklinają. Każdy rozmawia ze sobą jak my teraz. Oprócz incydentem z pokazywaniem bólu.
Zaczął rysować strzały wylatujące z jednej z wioski, a druga jest podpalona.
- Widzisz, zaczyna się ból i cierpienie, Śmierć i nienawiść. Pokój został zerwany i rozpoczęła się wojna.
Powiedział Hedrik i spojrzał na klona.
- Rozumiesz już ?

AVquiraniel Vareneil

Klonus:
Gdy bard podszedł, zauważył, że świecący prostokąt jest czymś w rodzaju drzwi. Miały one klamkę i kwadratową dziurkę od klucza, widać było nawet szparę pod drzwiami, zbyt małą jednak, by dało się przez nią cokolwiek zobaczyć.

Klonus

Klonus ostrożnie pociąga za klamkę.

AVquiraniel Vareneil

Klonus
Bard pociągnął za klamkę. Nic się nie stało. Pociągnął trochę mocniej. Kawałek metalu został mu w ręku, pozostawiając po sobie kwadratowy otwór.

Klonus

Początkowo F'uno chciał wziąć drzwi "z bara", ale tylko zaśmiał się na tę myśl.
"spróbuję jeszcze tak" - pomyślał.
Zapukał.

AVquiraniel Vareneil

Klonus
Niestety, nikt nie odpowiedział, oprócz głuchej ciszy. Drzwi wciąż pozostawały zamknięte.

Klonus

Klonus stara się zastosować klamkę jako klucza.

AVquiraniel Vareneil

Klonus:
Klamka idealnie pasowała do kwadratowego otworu. Bard przekręcił, coś przeskoczyło, zaterkotało i po chwili drzwi otworzyły się do środka. Pomieszczenie było w kształcie kuli, a prawie cała powierzchnia pokryta była małymi wypustkami w kształcie trąbek. Oprócz tego, był tam tylko około siedemdziesięciocentymetrowy postument, taki, że gdyby na nim stanąć, głowa znajdowałaby się dokładnie pośrodku kuli.

Klonus

Klonus postanawia wykorzystać pokój w jedyny nasuwający sie sposób. Wchodzi na postument.

AVquiraniel Vareneil

Klonus
W chwili gdy bard wszedł na postument, ten zapadł się, a od strony drzwi słychać było szczęk zamka. Klonus spostrzegł, że nie mają one od środka klamki, ani niczego innego, za co mógłby złapać. Wyglądało na to, że został uwięziony.

Klonus

Klonus w chwilowej panice, rzuca się do drzwi. Jeśli się nie otworzą, chwilę stoi, po czym wraca na postument i zaczyna grać. Muzyka jest spokojna, w środkowych zakresach instrumentu. Delikatnie wiedzie melodię jak wietrzyk poruszający trawę w słoneczny dzień. Gdzieś w tle słychać strumyk, który wesoło szumi nosąc wodę po kamiennym dnie. Co pewnie czas lekkie zawirowanie, jakby motyl to wznosił się, to znów opadał na kolejny kwiat. W oddali trele jakiegoś ptaszka szukającego partnerki. Pieśń ma przynieść bardowi spokój, by mógł opanować nerwy i pomyśleć, co dalej.
Jeśli drzwi otworzą się, znaczy, że ich mechanizm jest połączony z postumentem. Wówczas bard wraca na postument i przygląda się dokładnie ścianom pomieszczenia.

AVquiraniel Vareneil

Klonus
Drzwi okazały się być zamknięte, bard zresztą nawet nie miał jak tego sprawdzić, ponieważ od tej strony nie miały żadnego uchwytu. Zaczął grać. Na początku muzyka była cicha, lecz z czasem dało się słyszeć pogłos, a później i echo. W końcu była tak silna, że pomieszczenie zaczęło wibrować i wyginać się. Klonusa bolały strasznie uszy, lecz nie mógł przestać grać. Kula, w której przebywał, to kurczyła się, to rozszerzała, tony dźwięku wzbijały się na coraz wyższe szczeble, nadchodziły falami, lecz ani przez moment nie gasły. W pewnym momencie kakafonia dźwięków zrzuciła Klonusa z postumentu, usuwając go z centrum niszczących fal akustycznych. Chwilę potem sala wybuchła eksplozją dźwięku, przez co sfera otarła się o poprzednią, tworząc portal, przez który wpadł bard:

Stały nad nim dwa pięciogłowe stwory o zielonym kolorze skóry i kolczastych wyrostkach.
- Te, co to za jeden?
- Pewnie znowu jakiś z Wyższej Sfery.
- Niech spada.
- Racja - powiedział drugi i rzucił Klonusem przez kolorowe zwierciadło.

- Wstawaj już, wstawaj - cucił barda mag, ten sam, który kazał mu zamieść korytarz. - Widzę, że podołałeś zadaniu, choć zrobiłeś to w nieco... niekonwencjonalny sposób. Masz tu pięćdziesiąt sztuk złota - z tymi słowy starszy człowiek odszedł, zostawiając Klonusa przed drzwiami do niegdyś zakurzonego korytarza.

Klonus zyskuje umiejętność "Echo pieśni".
Klonus zyskuje 230 PD.

Klonus

Klonus, widząc, że do kuli już nie zdoła wrócić, wychodzi z Wieży i idzie do centrum miasta. Los pokierował go do sklepu z artefaktami.

Kenji

Ferdas wychodzi z wieży tą sama drogą, którą do niej wszedł.

(Lubię jak czasami można sobie porobić jaja w sesji, ale nie takie irytujące jaja... Wkurzasz mnie, Kaleb. Wkurza mnie to, że czepiasz się moich postów traktując je przesadnio dosłownie. Robisz z mojej postaci jakiegoś kretyna który nawet nie zwróci uwagi na ciekawe sytuacje które mogą zaowocować jakąś przygodą. Może zacznij traktować sesje bardziej na poważnie, co?)

Kaleb

Nekromanta usiadł, a strużka gęstej krwi, poczęła powoli kształtować kałużę w okół jego buta. Nie zwrócił na to uwagi, pogrążony w przemyśleniach. W pierwszym momencie zapadła cisza, zupełna... Chwilę później usłyszał głos szorstki, niski i głośny:
Dlaczego to zrobiłeś? Czy miałeś powód?
I niedługo później znany mu już dobrze, głos kobiety:
AVq... Rozmawiałam z Tobą o pokoju, wrogości na świecie... A teraz widzę, jak mordujesz... Czymże jest Twa skrucha, w porównaniu do tego co zrobiłeś? I... Dlaczego to zrobiłeś?

---

- Tak... Teraz rozumiem... Dziękuję... - mówił Klon, już ciszej, pograżony w rozmyśleniach i przyglądając się rysunkowi na ścianie.
- Pan powiedział, że w wojnie się umiera. Mówił też, że smierć jest zła... Powiedział, że po smierci idziemy w różne miejsca, zależnie od tego jacy byliśmy za życia... Że piekło jest dla ludzi złych, grzeszników, morderców i zdrajców... Byłeś kiedyś w piekle?

---

Tak też Ferdas wyszedł z Wieży Magów. Poza murami był dosyć słoneczny wieczór, choć szare chmury w oddali wyraźnie zwiastowały deszcz. Paru Magów i gapiów szwędało się pomiędzy ogródkiem otaczającym więżę, pogrążeni w zamysłach czy rozmowach. Wbrew temu co się mówi, było to dosyć spokojne miejsce. Przyjmniej tutaj i w tej chwili...

(Odpowiedź ma w odnośnie sesji.)

AVquiraniel Vareneil

Pani, Demonie, ja....nie wiem...nie wiem, czemu to zrobiłem... Może... może dlatego, że jestem człowiekiem? Miałaś rację, Pani, Zło rozprzestrzenia się coraz bardziej... Nie potrafię poskromić nawet tego, które mam w sobie, a chciałem nawracać innych. Demonie, kim był ten którego zamordowałem? I czy mogę w jakikolwiek sposób zadośćuczynić tej ogromnej krzywdzie? - AVq poczuł rozlewające się po sobie uczucie wielkiej winy i smutku po tym, który wyglądał tak, jak on.

Hedrik

- Byłem... Przez moją głupotę. Od tamtej pory nie ufam zbytnio człowieczeństwu.
Hedrik spojrzał w dół i spogląda na swe buty.
- A twój pan czemu jest demonem? Jak mówisz jest dobry i do tego był czcicielem drzew.

Kenji

Ferdas udaje się w stronę Golema Bankowego.