Targowisko

Merinid Aleanrahel

- Działanie jest zadowalające... - odpowiedział Merinid przyglądając się dokładnie buteleczkom...
W następnej chwili zdjął z pleców swoją kuszę i sprawdził jak dokładnie wygląda szufladka na truciznę... i czy możliwe jest umieszczenie w niej toksyn w postaci cieczy...

Demogorgon Biały

Szufladka była niewielka i zabezpieczona haczykiem aby nie wypadła. Można ją było dowolnie wyjąć żeby napełnić bądź opróżnić. Wewnątrz była dokładnie wypolerowana, tak aby nalany do środka płyn nie wsiąkał w drewno.

Merinid Aleanrahel

- Biorę - odpowiedział zadowolony Merinid - Truciznę i antidotum też.
Wyjął pieniądze... 120 sztuk złota i położył je na ladzie.
Odebrał specyfiki od sprzedawcy i schował je narazie do płaszcza.
Następnie skierował się do sklepu "Artefakty Na Każdą Okazję", który niedawno mijał wchodząc na targowisko.

Galus

Galus wszedł na Targowisko. Rozglądał sie za stoiskiem z instrumentami. Przepychał się przez tłum ludzi i bodajże dostrzegł to stoisko którego szukał więc, ruszył w jego stronę.

Kaleb

- Harfę, lutnie, czy gitarę?
W niskiej cenie także flet!
Tanio, pewnie produkuję,
Sprzedem Tobie także flet! - krzyczał mężczyzna. Widać, nie szło mu to za dobrze... Nie mógł nawet znaleźć rymu do "flet", powtarzając to samo wyrażenie. Ale jego instrumenty wyglądały conajmniej zadowalająco, a wybór był dowolny. Nie tylko Galusa zainteresowało stoisko. Stało przy nim jeszcze kilka osób.
- Coś Pana interesuje? - zapytała sprzedawczyni, młoda kobieta o jasnych oczach i długich, czarnych włosych opadających na ramiona i policzki, spoglądając ze wściekłością na krzyczącego mężczyznę, próbującego swoimi "rymami" zwołać klientów.

Galus

"Ładna lutnia"- powiedział Galus rozglądając się po stoisku."hymm... duży macie wybór.... nie przepadam za fletami, ale lubię harmonijki mam pani jakąś? Bardzo ładna ta lutnia, po ile???" zapytał Galus oglądając jedna z lepszych lutni.

Kaleb

- Harmonijki? Nie opracowaliśmy tego do końca... Póki co, mamy jedynie parę Szengów, ściąganych z wysp wschodnich. A ta lutnia... To póki co nasz najlepszy Teorban. Ale widzę, że ma Pan gitarę, więc po co Panu lutnia? Ale, jak Pan uważa. Sprzedam ją za nie mniej jak 80 sztuk złota - mówiła młoda kobieta. Lutnia zaiste wyglądała na wartą swej ceny. Owalny, wypukły korpus, dosyć długi gryf z podwójną skrzynką kołkową, dzielącą instrument na dwa działy melodyczne i to wszystko osadzone w połyskującym, jasnym drewnie, z solidnymi strunami.

Galus

Szengów???? Chociaż byłem już w rożnych miejscach, nie znam tego instrumentu. Nazwa mi sie kojarzy, ale nie pamiętam za bardzo.

Kaleb

- To azjatyckie harmonijki, aerofony stroikowe. Zresztą, Pan sam zobaczy - rzekła i sięgnąłe pod ladę, po chwili wyciągając dosyć duży instrment.
- Jak Pan widzi, zrobiony jest przedewszystkim z tych piszczałek trzcionowych, wraz z ich stroikami, o tu na dole. Wszystko to umieszczone jest w drewnianym zbiorniku, podobno magazynującym powietrze, co nadaje instrementowi jedynego w swoim rodzaju wydźwięku.

Galus

Kaleb jakiej to jest wielkości takiej jak dłoń

"Bardzo ładne"- powiedział Galus."Ile to kosztuje???"-zapytał sprzedawczyni

Kaleb

Instrument wielkości był dużej dosyć, prawie jak ręka człowieka, masywny także. Ale wyglądał na lekki, w rękach kobiety...
- Koszt? Hmmm... Minimum 100 sztuk złota. To jednak zbyt wspaniały i wymagający pracy instrument, by sprzedać go taniej.

Galus

"Widzę że mu coś nie wychodzi:- powiedział Galus pokazując na kolesia, który zapraszał do kupna." hymm.. mam własną gitarę... umie śpiewać ... co by pani powiedziała żebym go zastąpił na jakiś czas??"-powiedział Galus uśmiechając się lekko.

Kaleb

- Ja tu jedynie pracuję... To - o dziwo - szef, więc raczej nie ma dużych szans... Tym bardziej, że uważa isę za wielce utalentowanego...

Galus

"Ja z nim pogadam"- powiedział Galus i podszedł do kolesia."Bardzo ładne Instrumenty"-powiedział Galus " Zróbmy tak ja tu postoje za pana jeden dzień i jeżeli załatwię panu więcej klientów niż pan miał do tych czas, to w zamian da mi pan jeden z instrumentów". Galus stał naprzeciw Szefa i czekał na odpowiedz.

Kaleb

Mężczyzna przerwał swoje "śpiewy" i spojrzał na Galusa.
- Czy Ty sobie żartujesz? Myślisz, że jesteś w stanie pobić mój niesamowity, wielki talent? No więc proszę bardzo! Spróbuj! Hahaha! - odpowiedział Szef, zeskakując ze stołu i smiejąc się przy końcu. Mówił z ironią, wyraźnie nie traktował poważnie młodego Barda...

Galus

Galus wiązł gitarę w ręce wskoczył an stół i zaczął grać i śpiewać. A z jego ust wypływały takie słowa:

" Był sobie, kiedyś taki Adam
Co bardzo dobrze mieczem władał,
Lecz chciał mieć żonę piękną, ładną,
zgrabna i powabną.
I znalazł jedna taką dame,
co dobrze znała jego Mamę,
Lecz miłości wyznać jej nie umiał,
I wpadł na pomysł dokonały,
By pieśń napisać przyszłej żonie,
Poszedł na targowisko i kupił tutaj lutnie,
a potem zagrał zonie cudnie,
i od tamtej pory ów dama jego była,
Trojkę dzieci mu urodziła,
A Adam wielce ucieszony polecił ten stragan,
Wszystkim paną bez żony"

Jaki morał mej opowieści,
Na żonę najlepsze są pieśni,

Przestał grać i powiedział:
"Kupujcie u mnie,
najlepsze flety i lutnie
gitary i harfy.

Kaleb

Z początku ludzie patrzyli się jedynie na wskakującego Galusa. Dały się słyszeć szepty, typu "Kolejny błazen", czy "Chodź, zobaczymy, może będzie się z czego pośmiać". Jednak wraz z tym, jak Bard kontynuował swą pieśń przybywało coraz więcej ludzi, widać ta wyśpiewwana historia podobała się "publiczności". Gdy tylko Galus skończył, dały się słyszeć krzyki typu "Jeszcze, jeszcze!" czy pojedyńcze odgłosy braw. Dopiero teraz, Bard zdał sobie sprawę że zgromadził pod straganem ponad trzydziestkę ludzi, z których większość z ciekawością przyglądała się kolejnym instrumentom, a młoda sprzedawczyni, zabiegana, podawała kolejne gitary, opowiadała o lutniach i pobierała złoto za zakupione harfy. Szef zaś, przez nikogo nawet nie zauważany, przysiadł z tyłu, za straganem, z misą wyraźnie mówiącą "Phi! To był zwykły fart!".

Galus

Galus podziękował, podszedł do Szefa i powiedział:
- Może i Fart, ale umowa to umowa". Galus popatrzył na Szafa i zapytał:
- To mogę sobie wybrać instrument??.

Kaleb

- No dobra, dobra... Bierz i odejdź już stąd, bo nie mogę na Ciebie patrzeć... - rzucił "niesamowicie uradowany" mężczyzna, machając ręką na Galusa, by odszedł.

Gdy ilość ludzi zainteresowanych kupnem instrumentów wreszcie zmalała, kobieta odezwała się do Galusa
- No, no, nieźle mu pokazałeś - i uśmiechnąła się doń serdecznie.

Galus

-Dzięki, to ja poproszę, tę Harmonijkę z wysp. Powiedział Galus, wielce ucieszony ze swojego nabytku, satysfakcjonował go wygrany zakład.