Zagajnik

Demogorgon Biały

Jeszcze kilka dni temu popioły, a dziś można już nazwać je Zagajnikiem.
Drzewa i krzewy rosną nawet gęsto dzięki magicznej wodzie i troskliwej opiece miejscowego enta zwanego Bukiem.
Nadal można jednak spotkać w okolicy jakieś wałęsające się demony, nadpalone czy wygłodniałe zwierzęta. Ostrożności nigdy za wiele.

Kostyr

Soyer przybywa do zagajnika, od razu zaczyna wypatrywać takich drzew, na których mogłyby gniazdować sokoły.

Kaleb

Soyer idąc, zauważył wreszcie siedlisko sokołów. Osadzone było bardzo wysoko i Soyer szybko zauważył, że gniazdo jest typowo krucze, czyli że najprawdopodobniej jest to sokół wędrowny. Tak też się okazało, gdy Soyer przyjrzał się ptakowi - był duży, miał długie, ostro zakończone skrzydła, krępą sylwetkę. Skrzydła i wierz, był szare, ciemnoszare, a spód ptaka był prawie cały biały, lecz przeplatało się w nim ciemne prążkowanie. Gdy Soyer wytężył wzrok, zauważył charakterystyny dla gatunku czarny "wąs" na policzkach. Szyja i ogon ptaka, w przeciwieństwie do reszty ciała były krótkie. Ptak zaczął kręcić lekko głową, wypatrując zdobyczy. Nie musiał długo szukać - na dużej wysokości, leciał szary gołąb. Sokół pochylił się lekko i wybił, rozpościerając swe długie skrzydła. Wzleciał wysoko, bardzo wysoko. Krążył chwilę, by nagla zerwać się i piekielnie szybko zanurkować, przaekłuwając gołębia ostrymi szponami w locie. Rozgległ się tylko krótki, bolesny pisk. Sokół zaniósł swą zdobycz do gniazda.

Kostyr

Soyer widząc sokoła uśmiechnął się zadowolony,
„O tej porze roku na pewno będą w gnieździe młode już odchowane, ale jeszcze nielatające, teraz wystarczy odczekać aż stare sokoły polecą na polowanie, co nastąpi na pewno niedługo, bo młode mają wilczy apetyt”
Pomyślał Soyer, powoli zbliżył się do drzewa szuka wzrokiem takiego układu gałęzi, aby mógł się wspiąć bezpiecznie do gniazda. Następnie wyczekuje aż stare sokoły odlecą wspina się na drzewo, dochodzi do gniazda i wykrada młode, zazwyczaj sokoły mają po dwa pisklęta, więc zabiera oba i delikatnie wkłada do plecaka, następnie stara się bezpiecznie zejść z drzewa.

Kaleb

Soyer nie czekał długo, aż dwa dorosłe ptaki odleciały. Ten, który polował był większy, więc z pewnością to samica. Oddaliły się od gniazda. Soyerowi udało się wspiąć na górę drzewa po wielu, wielu trudnościach i jakież było jego zdziwienie, gdy miast piskląt, ujrzał dwa, prawie kuliste, i mocno nakrapiane sokole jaja. Miał jednak dużę szczęście, gdyż rodzice wciąż się nie zbliżali, bo ich obecność zapene nie byłaby bezpieczną dla Korsarza znajdującego się na czubku drzewa.

Kostyr

Soyerowi szczena opadła
„W jaki sposób późną wiosną mogą być jaj w gnieździe chyba coś tu nie gra”
Mówi do siebie Soyer, ale trudno bierze te dwa jaja wkłada ostrożnie do plecaka i schodzi z drzewa, następnie idzie dalej i szuka znowu innego gniazda sokołów,
Myśląc sobie w duszy
„Te sokoły chyba są nie normalne, to, po co one polują skoro jeszcze młode im się nie wykluły, przecież jaja by się zaziębiły. Dziwny jest ten świat” poczym kontynuuje poszukiwania gniazda sokołów.

Kaleb

Soyer pomyślnie zapakował jaja i zszedł z drzewa. Nie musiał długo czekać, by doznać oświecenia i odpowiedzi na wszystkie swoje pytania, którym były odgłosy pękania z plecaka i już po kilku minutach głodne piski. Szybko zorientował się, że sokoły polowały, by zapewnić jedzenie dla głodnych po wykluciu sokolątek. Soyer domyślił się także, że dobrze byłoby zdobyć dla nich jakieś jedzenie i otworzyć plecak, nim zginą z głodu lub się uduszą.

Kostyr

Soyer wiedział, że pisklęta sokoła przez jeden dzień mogą obejść się bez jedzenia, więc nie spieszył się z ich karmieniem plecak lekko rozchyla tak, aby miały dostęp powietrza a jednocześnie nie było im za zimno, nadal kontynuuje poszukiwania gniazda sokołów już z miarę wyrośniętymi młodymi, jeśli je znajdzie to stara się wejść na drzewo i zdobyć je w taki sam sposób jak poprzednio. Jeśli mu się uda zabiera je, następnie szuka jakiegoś bezpiecznego miejsca gdzie mógłby założyć sobie obóz.

Kaleb

Widocznie na początku pobytu w zagajniku Soyerowi dopisywało niesamowite szczęście, gdyż teraz żadnego sokolego gniazda nie widział.

Kostyr

Soyer zaczyna się rozglądać, zauważa wysoki dąb, kieruje się w jego stronę kładzie koło niego torbę z pisklętami następnie, zaczyna zbierać chrust na opał, stara się wybierać suche gałęzie tak, aby nie dawały zbyt dużo dymu, rozpala ogień, wyciąga z torby pisklaki kładzie i sobie je na kolanach. Z torby wyciąga również wędzone kawałki mięsa, zaczyna je przeżuwać tak, aby powstała z nich papka, poczym wypluwa na rękę i delikatnie palcami, zaczyna karmić młode sokoły.

Drago

Podczas karmienia sokolątka piszczały głośno, cały czas nawołując matkę... najedzone pisklęta nieco ucichły i skuliły się wygodnie na kolanach Soyera. W tym samym momencie Soyer zauważył że na niewysokiej gałęzi dębu przycupnął ptak. Sokół. Dość duży. Z wyraźnym zamiarem wydziobania oczu...

Kostyr

- Ooooo jak miło kolacja sama do mnie przylatuje- Powiedział Soyer, po czym powoli odkłada pisklaki do torby, przykrywa je tak, aby nie zmarzły następnie wstaje wyciąga miecz i spogląda na sokoła.
- Odleć ptaszyno, bo szkoda twojego życia jeszcze nie jedno młode wychowasz.- Mówi pod nosem, czekając na atak sokoła

Drago

Sokół czekał na coś. Albo na kogoś.

Po chwili na gałęzi obok przysiadł drugi sokół. Większy.
Brak jednego oka, i brak jednego z pazurów nie świadczył pozytywnie o ptasim pzybyszu.
Pierwszy sokół, najwyraźniej matka, wzbiła się do lotu, zrobiła koło nad głową Soyera i zapikowała w dół...

Kostyr

-Dobra, tylko, po co one atakują młodych i tak nie odzyskają- Mruknął pod nosem Soyer następnie stanął twarz prosto do atakującego sokoła, miecz ułożył pionowo w pewnej odległości od twarzy tak, aby nie dosięgły jej szpony a zarazem mógł przeciąć atakującego ptaka.
„Sokół zaatakuje na pewno głowę gdyż tylko tam może zadać jakiekolwiek obrażenia, więc ptaszek powinien pięknie się nadziać na sejmitar” pomyślał korsarz.

Drago

Sokolica nadziała się. Jak na rożen. Wleciała na sejmitiar z krwawą ofiarą… jednak w tym momencie zaatakował stary sokół rozrywając szponami płaszcz, a tym samym przeorał ramię korsarza. To był stary, zaprawiony w łowach drapieżca…

Soyer otrzymuje 20 PD za zabicie sokolicy!
Soyer traci 2HP!
- Uszkodzona lewa ręka

Kostyr

Soyer patrzy zdziwiony to na ptaka to na swoje ramie.
-Musisz mieć bardzo ostre pazury- mówi za odlatującym ptakiem. Opuszcza lewą rękę, sejmitar trzyma w prawej ustawia się znowu na wprost atakującego sokoła i czeka. Jeśli ptak znów będzie nacierał to stosuje ten sam manewr, co z sokolicą.

Drago

Stary sokół nie był głupi... zataczał koła nad głową Soyera, jednak nie zeszedł niżej. Czekał spokojnie, wypatrując okazji. W końcu przysiadł na gałęzi. Czekał na reakcję Korsarza.

Kostyr

Korsarz przysiada na ziemi czekając na reakcję sokoła. Dalej trzyma sejmitar w ręce gotowy do odparcia kolejnego ataku.

Drago

A sokół dalej siedzi...

A sokolątka wyskoczyły z torby i idą gęsiego w stronę najbliższych krzaków...

Kostyr

Soyer patrzy zdziwiony na pisklątka
-Orzesz wy, szybko rośniecie przed chwilą się wyklułyście a już chodzicie, jak tak dalej pójdzie to jutro pewnie fruwać się nauczycie.-Mruczy pod nosem, po czym wycofuje się tyłem w stronę sokolątek, które, któż to raczy wiedzieć w cudowny sposób wydostały się z torby i zasuwają w krzaki Cały czaj ma oko na starego sokoła, jak zobaczy, że będzie się szykował do ataku to wydaje z siebie potężny ryk, który wspomagany aura strachu, (która zapewne powinna się włączyć automatycznie, ale różnie to bywa z tymi automatami czasem szwankują) powinna na tyle przestraszyć sokoła, że ten może straci ze strachu parę piórek i da sobie końcu spokój.