Zagajnik

Drago

Szkoda piór...
Sokół wzbił się w powietrze, zatoczył koło nad głową Soyera i zniknął za choryzontem.

Soyer zauważył że po nadgarstku spływają mu strużki krwi. Błyszczące radośnie czerwone kropelki wsiąkają powolutku w ziemię.
Sokolątka zatrzymały się pod niskim krzaczkiem, przycupnęły i przytuliły się do siebie. Jedno z nich zapiszczało cichutko i potrząsnęło drobnymi skrzydełkami...

Kostyr

Soyer słysząc lekkie popiskiwania i widząc przycupnięte koło siebie pisklaki wzruszył się. Ten widok był naprawdę poruszający. Soyer ledwo powstrzymując łzy zbliżył się do pisklaków wziął je na ręce i zaniósł do torby następnie ściągnął z siebie skórznie i zaczął się przypatrywać swojej ranie.

Drago

Rana nie była zbyt szeroka, lecz sokół wbił szpony głęboko... Może wdać się infekcja. Chyba lepiej nie ryzykować amputacji ręki i dać się tym zająć prawdziwym medykom.

Pisklęta wystawiły drobne główki przez szpary w torbie i zapiszczały cichutko, po czym umilkły i skryły się w głębi...

Kostyr

Soyer szuka w pobliżu Aloesu, gdy go znajduj, zrywa duży liść następnie zdziera z liścia wierzchnią skórę. Po czym przykłada sobie na ranę.
Następnie rozgląda się za Krosztanką jeśli znajdzie to zrywa większą ilość.

Następnie wraca do ogniska siada pod drzewem. I zaczyna rozglądać się po okolicy.

Kaleb

Rana piekła niesamowcie, a przyłożenie aloesu jeszcze bardziej wzmocniło ból, choć zapewne lekko pomogło. Krew powoli zaczynała się tamować. Nie trwało długo, aż Soyer znalazł także Krosztankę. Był dzień, a promienie słońca przemykały pomiędzy gałęziami drzew. Panowała cisza. W tej części lasu, było więcej drzew, a mniejsze rośliny i zioła był nie zbyt często zauważane przez Korsarza.

Wreszcie Soyer poczuł ulgę, a ból który pozostał, był już dla niego niczym.

Kostyr

Soyer rozciera Krosztankę na miazgę i wyciska sobie jej sok na ranę następnie przykłada nowy aloes.

Po czym wstaje i szuka drwa na opał, zbiera chrust i idzie do ogniska, cały czas po drodze rozgląda się za jakimś miejscem gdzie mógłby bezpiecznie przenocować.

Kaleb

Soyer uczuł dziwne mrowienie w ramieniu i pomyślał, że nawet zatamowanie krwi i bólu infekcji nie powstrzyma. Z drwem i chrustem problemu nie było, Korsarz szybko odpowiednią ilość zdobył. A miejsca do nocowania nie znalazł, ponieważ wyczuwał, że wszędzie grasują niebezpieczne stworzenia.

Kostyr

-No to piękne jaj- mruczy pod nosem Soyer
-Jak się wda jakieś paskudztwo to będzie nie ciekawie-
Zastanawia się głośno po poczym dokłada drwa do ognia wyciąga nóż ucina mały kawałek gałęzi wkłada sobie do ust i przygryza zębami.

Następnie rozgrzewa nóż nad ogniskiem tak, aby był bardzo gorący poczym przykłada sobie do rany w celu wypalenia zarazków.

Kaleb

Mimo wytrzymałości Soyer'a, ból był tak piekielny, że Korsarz omal nie wydał z siebie bolesnego jęku. Udało mu się go jednak stłumić. Nawet po odsunięciu noża, rana piekła, szczypała, parzyła, swędziała i ogólnie bolała niesamowicie. Soyer poczuł jednak, że to pomogło.

Zyskuje 30 PD za stworzenie "obozowiska" i prowizoryczne odkażenie rany.

Kostyr

Soyer przykłada sobie do wypalonej rany Aloes i wyciska trochę soku z Krosztanki, to powinno złagodzić ból i przyspieszyć gojenie rany.

Po tym zabiegu Soyer próbuje sklecić jakieś zadaszenie tak, aby w nocy, jeśli przyjdzie deszcz nie zmoknął. Jeśli mu to się udaje bierze torbę, w której znajdują się pisklaki, kładzie ją blisko siebie i próbuje zasnąć.

Kaleb

Pomysł Soyera okazał się łatwym do wykonania, dzięki wielu gałęziom i pokrywającym ich liściom. Już po 5 minutach okazało się, że uratował się tym przed właśnie rozpoczynającym się deszczem. Mimo, że był to lekki deszcz, zawsze lepiej pozostać suchym. Ognisko wciąż płonęło. Głowy pisklaków wychyliły się z torby, opierając na ramieniu Korsarza i wciskając w nie swe główki. Po niedługim czasie deszcz powoli ustał, a utrzymujący się w powietrzu piękny zapach świerzej, wilgotnej trawy uspokoił Soyera, który po chwili zapadł w twardy, spokojny i głęboki sen.
...
Korsarz widzi przed swymi oczyma biel... Nieprzenikniona biel... Samo nic i spokojna biel. Gdy opuszcza wzrok, zdaje sobie sprawę że stoi na niewidocznej podłodze, jakby unosząc się w nicości... Żadnych dźwięków, żadnych ruchów, żadnych zapachów, żadnych bodźców... Jedynie biel...

Kostyr

-O kurcze zawsze chciałem sobie pofruwać- Soyer próbuje zrobić salto, potem z wyskoku kopniaka potem piruet następnie śrubę, a następnie staje na jednej ręce macha nogami następnie, robi przewrót, wybija się przelatuje kilka metrów spada na nogi robi wykop lewą, nogą półobrót, parę ciosów ręką, znów wykop, ale prawą nogą salto w tył salto w przód przysiad wreszcie wstaje i mówi
- Ja pierniczę alem skoczył, normalnie super trikulec mi wyszedł.-

Kaleb

Wszystkie akrobacje Soyera wyszły niesamowicie gładko i zapewne stanowiłyby nie lada widowisko, gdyby ktoś je oglądał. Każdy ruch dział się dokładnie tak, jak Korsarz sobie go zaplanował. I nagle wielkie nic pzrebiła błyszcząca struga, rozcinając rzeczywistość na dwie części... Czarną i białą. Soyer mimowolnie wpadł do tej czarnej i było w niej dokładnie tak samo jak w poprzedniej, z tym że Soyer czuł się w niej silniejszy, jakby mógł robić wszystko. Jednak w tej czarnej części poczuł też jakby tęsknotę, samotność. Nagle świat obrócił się do góry nogami i Soyer znów wrócił do białej połowy rzeczywistości, w której znów czuł się przyjemnie, ale już nie tak silnie... Świat znów zawirował i nagle Soyer wylądował jedną nogą na czarnej, drugą na białej części. Przez chwilę nie mógł się ruszyć. Chciał zrobić krok do przodu, lecz nie mógł. Coś jakby ciągnęło go na tą "mroczną" stronę, a coś znów odciągało na tą "jasną". Poczuł, że stoi przed wyborem. Siła, lecz słabość wewnętrzna, lub brak nowej mocy, ale spokój duszy. Po chwili obie strony zaczęły ciągnąć mocniej i mocniej, Korsarz uczuł, że jeżeli teraz nie wybierze, może na zawsze stracić okazję.

Kostyr

Przed oczami Soyer stanęło teraz jego dzieciństwo. Słyszał teraz głośny radosny śmiech swojego ojca, kiedy jako mały chłopiec założył sobie opaskę na oko i udawał groźnego pirata.
Widział twarz matki, kiedy kładła go spać, czuł jej dłoń, która delikatnie głaskała go po włosach. Wszystkie radosne chwile z dzieciństwa przewinęły mu się przed oczami. Widział również siebie jako dobrego młodego kapitana, oczy ludzi, którzy dziękowali za jałmużnę.

Czuł, że powoli biała strona zaczyna go wciągać.

Ale w tej chwili zobaczył również ostatnią walkę na własnym statku, usłyszał jęk rannych i prośby o litość, których nikt nie spełniał. Oczy umierających przyjaciół, którym nie mógł pomóc.

Widział swój statek zniszczony, okaleczony, gnany w dzikie nieznane strony i ostatnie wspomnienie długie dni spędzone w towarzystwie trupów wrogów i przyjaciół.
I czuł też tak jak wtedy wielką chęć zemsty, zobaczyć znowu widok krwi ludzkiej, spojrzeć w oczy konającym.

W tej samej chwili Soyer poczuł na ramieniu szponiastą dłoń, która ciągnęła go w mroczną stronę.

Kaleb

Gdy Soyer wpadł w ciemną stronę natychmiast nawiedziła go wizja. Widział siebie jako dziecko, znów bawiącego się z rodzicami. Po chwili jednak jakby czarny cień zstąpił na młodego Korsarza i rzucił się on z nożem, zabijając własnych rodziców i śmiejąc przy tym szatańsko. Wciąż miał wizję siebie, zabijającego bezwzględnie każdą mu bliską, ale też nie, osobę... I nagle sen urwał się, Soyer obudził podskakując aż z potem na całej twarzy.

Dzień chylił się ku zachodowi, a słońce otaczało horyzont krwistoczerwoną łuną, w której Soyer ujrzał cień zakrwawionych mieczy... Własnych mieczy...

Pisklęta poruszyły się nerwowo, budząc i wystawiając główki, by przyjrzeć się Korsarzowi.

Kostyr

Soyer wstaje ociera pot z czoła czuje dziwna pustkę jakby coś przeciekło ostatnie węzy, spaliło ostatnie mosty. Za niczym już nie tęsknił nic nie czuł. Podniósł się zabrał torbę i ruszył w kierunku Portu Korsarzy

P.S proszę, aby powstał Etap odnośnie Portu Korsarzy.

Serindrack

Serindrack siedzi na ściętym pniu, zachwycając się znalezionym włosem ogra

ps: jesli znalezienie wlosa ogra nie bylo zgodne z regulaminem to srory

Isildur Wielki

Był piękny i słoneczny ranek, promienie wschodzącego słońca dawały w lesie zieloną poświatę. Wysoko na drzewach ptaki karmiły swoje młode i wesoło ćwierkały. W zagajniku było Cicho i spokojnie. Znaleziony włos Ogra był znakiem, że niedawno musiał tutaj przechodzić jakiś stwór. W ziemi widać było jeszcze wyraźne, głębokie ślady.

Serindrack

Badam głębokość śladów, aby upewnić się, jak dawno temu przechodził, następnie idę po śladach, wypatrując kwiatów po drodze

Isildur Wielki

Ślady wskazywały, że Ogr przechodził tędy niedawno. Ślady prowadzą przez gęste zarośla, które po chwili ustępują wysokim i grubym pniom drzew. Serdinack nie znajduje w okolicy żadnych kwiatów, ale i trop gdzieś mu umknął.