Wieża Magów

Kaleb

- Ręce. Szyja. Ściskanie. Czyżby chodziło Panu o rzeźnię Draknor i drastyczne mordowanie w niej świń? - odpowiedział klon, wyraźnie nieświadomy śmiercionośnych myśli Nekromanty.

---

- Pan? Tak, Pan dba o nas bardzo - odpowiedział, gdy Hedrik począł pokazywać mu czym jest ból.
- To jest ból? Jak czerwona woda płynie stąd i tu ma się to coś, co trzymasz w ręce? - zapytał, niepewny z lekka klon, wskazując wbity w pierś sztylet Hedrika.

AVquiraniel Vareneil

- Czy mógłby pan zacisnąć swe ręce na własnej szyi, mocno? Z pewnością będzie to bardzo...interesujące doświadczenie i pozoli panu na rozszerzenie pańskich niewątpliwie już rozległych horyzontów myślowych - odpowiedział Avq, cudem chyba tylko nie wykrzykując ostatnich słów.

Hedrik

- Nie czujesz żadnych ciarek ? Potrafisz dalej oddychać ? Hmmm... Widzę że bardziej trzeba się postarać, żeby tobie wytłumaczyć co to bół.
Hedrik wyciągnął sztylet z piersi klona i szczególną uwagę zwrócił na ranę.

Kenji

Do wieży wchodzi Ferdas.
- Heeeeedrik! Hedrik! On tu jest... on tu musi być... - łowca rozgląda się wokoło, patrząc za Hedrikiem, bądź czymkolwiek co żyje i nie chce go zjeść.

Kaleb

- Ręce na szyi? Wybacz, ale potrzebuję jednej ręki do trzymania Twego ramienia, dlatego nie mogę zacisnąć obu rąk na szyi. Musiałbym mieć 3 ręce! Hahaha! Prawda, że śmieszne? Wśród moich braci słynę z poczucia humoru - mówił, a każde jego słowo było tak samo sztywne i na idealnie tym samym tonie co poprzednie... Z oddali, dało się słyszać odbijany cichnącym echem po korytarzu krzyk "HEDRIK! HEEEEEDRIK!".

---

- Ciarek? Te grzyby, Pan mówił że kiedyś się nimi zatruł. A oddychać nie umiem, Pan mówi że tylko ludzie i zwierzęta mogą. Może opowiesz mi więcej o oddychaniu? - mówił klon, a po jego słowach zapadła idealna cisza. A strumień krwi, płynący z rany, nie zatrzymywał się, tworząc powoli małą kałużę pod nogami mężczyzn. Kap-kap, kapały sobie kropelki, taki drastyczny deszczyk.

---

Po dłuższym rozglądaniu się, Ferdas nie zauważył Hedirka. Ujrzał zaś 4 chrząszcze, ale nie mógł na nie patrzeć, bo nie był pewny czy one nie chcą go zjeść. Jednakże brzęcząca obok mucha, nie przyprawiła go już o ten lęk, a raczej o irytację - te skrzydełka były dosyć niemiłe i nienaturalnie głośne, to pewnie mucha szlachecka była, widać po szerokiej piersi.

AVquiraniel Vareneil

-Hahaha!!!! Faktycznie, zabawna sytuacja. W takim razie...hmmm...w takim razie może ja mógłbym złapać rękami za pańską szyję? W ten sposób ani pan nie będzie musiał mnie puszczać, ani ja nie ucieknę - i krzyknął z całych sił, lecz tak, by wyglądało to naturalnie i nie wzbudzało podejrzliwości - HAAAALOOO!!!

Hedrik

- Hmm... Dziwne... Twój pan, silny demon, a zatruł się pospolitym grzybem? Ale mniejsza z tym. Oddychanie to złożony proces zachodzący bezustannie w organizmie zwierzęcym lub roślinnym, polegający na dostarczaniu do komórek organizmu gazów niezbędnych do uwolnienia energii życiowej. Jako alchemik muszę znać ciało człowieka, jak i budowę rośliny.
Hedrik znów usiadł na schodach i dodał.
- Kiedy to spotkam twego panna? A może to jest jakaś próba?

Kenji

Łowca wbiega do wieży, ciągle nawołując Hedrika. Zaczyna przeszukiwać wieżę w jego poszukiwaniu. * Chodź tu młotku... wiem że gdzieś tu jesteś... *

Klonus

Klonus przystaje i rozgląda sie za kimś, z kim można zamienić słówko.

AVquiraniel Vareneil

Nieopodal przechodził starszy mag z miotłą, wyglądający na zamyślonego.
- Witaj - powiedział, zagadnięty przez Klonusa - Bard, co? Pewnie szukasz jakiegoś zadania, co, młodzieniaszku?

Klonus

- Z chęcią nauczyłbym się czegoś, lub coś zarobił, choć bezinteresownej pomocy również udzelę - Klonus ucieszył się, że w końcu ktoś się nim zainteresował.

AVquiraniel Vareneil

- Ech, ci młodzi, zawsze tacy narwani... Chodź tu, chłopcze. - Mag zaprowadził go schodami w górę, a następnie wąskim korytarzem. Otworzył drzwi. Za nimi rozciągał się korytarz pokryty kurzem-wyglądało, jakby dawno nikt tu nie chodził.
- Masz tu miotłę. Wyzmiataj to pomieszczenie. Wstyd, że nikt wcześniej tego nie zrobił. No ale cóż zrobić, w takich czasach żyjemy. Sami sobie taką rzeczywistość zgotowaliśmy. Jeszcze tu jesteś? Na co czekasz, do roboty! - krzyknął czarodziej i wyszedł.

Klonus

Klonus bierze sie do roboty. Cicho, ale tak, żeby mag słyszał, mówi:
- Zastanawiam się jaką nagrodą mnie za tę pracę obdarzysz?

AVquiraniel Vareneil

Mag krzyknął wychodząc:
- Zależy jak się spiszesz, młokosie!

Klonus

Klonus stara sie jak umie najlepiej. W końcu jak skończy, pyta się maga.
- Czy tak wystarczy?

AVquiraniel Vareneil

Maga nie było, a korytarz był dość długi. Klonusowi udało się wysprzątać tylko parę pierwszych metrów. Przed nim było jeszcze trochę pracy.

Klonus

F'uno chyba nieznacznie się zmęczył, gdyż wstaje i idzie zobaczyć, dokąd prowadzi korytarz. Jeśli znajduje się tam wiele wejść, tylko zagląda przez nie. Jeśli znajdzie jakiś ludzi, zagaduje ich, czy by nie pomogli, a rozmowę podpiera odpowiednią pieśnią. Jeśli nikogo nie znajdzie, po prostu rozgląda się po okolicznych komnatach.

AVquiraniel Vareneil

Klonus szedł pięć minut, lecz nie widział końca. Wreszcie, gdy nieco się zmęczył, przystanął i obejrzał się. O dziwo, wciąż był w tym samym miejscu!

Klonus

- Jak góra nie przyjdzie do boga, bóg musi przyjść do góry... czy jakoś tak - Klonus sieknął jakimś powiedzonkiem raz zasłyszanym, więc nie za bardzo je pamiętał.
Zaczął grać. Muzyka lekko wirowała w wysokich partiach dostępności wywołując dziwne wrażenie. Każdy człowiek, który by ją usłyszał chciałby wiedzieć, cóż to za dziwna muzyka. Jeśli ktoś wogóle znajduje sie w pobliżu, odczuwa nieodpartą chęć wyjścia na korytarz i sprawdzenia, co sie dzieje.

AVquiraniel Vareneil

Pieśń zadziałała. Już po chwili przyszedł stary mag, wyglądając zza drzwi.
- Skończyłeś już zamiatanie, młody człowieku? - Spoza brody nie było widać jego twarzy, ale wydawało się, że jest lekko rozbawiony.