Leśne ostępy

Fist

- To zanim odejdziesz powiesz nam co to za stado - uśmiechnął się Fist.

Kreeth

- Zawsze możesz wykorzystać umiejętności nekromanty, aby spróbować porozmawiać z duchem Julianosa. - zaproponował Kreeth.

Fist

- Myślałem, że nie lubicie mnie przez nekromancję - mrugnął okiem - No ale skoro sami chcecie...
Fist skupił się na otoczeniu wyszukując i nawołując ducha starego druida i w razie nieznalezienia jej wezwie pare duchów zwierząt.

Deithe

Nad ciałem zabitego pojawił się duch. Wyglądał jak czarno-biała wersja leżącego na ziemi trupa. Z rozerwanej piersi zwisały mu wyrwane żyły i arterie. Nie uśmiechał się jak za życia, tylko patrzył na nich martwym wzrokiem.
- Czemu mnie wzywacie? Czym sobie zasłużyłem na tortury nekromanty? - Spytał duch Julianosa dość obojętnym głosem, w którym słychać było dziwny, odległy pogłos.

Kreeth

Kreeth spojrzał na widmo.
- Jeśli nekromanta zacznie cię torturować, osobiście wyrwę mu wnętrzności. - powiedział do Julianosa. - Pewien chaos ma do ciebie sprawę. A i ja skorzystałbym na kilku odpowiedziach. - Kreeth przerwał i skoncentrował się. Starał się przyzwać wilka, któremu rozkaże znalezienie wszelkich tropów, mogących pomóc w zlokalizowaniu mordercy Julianosa. - Na przkład co cię zabiło?

Deithe

Choć zaklęcie Kreeth'a się powiodło, w pobliży nie było najwyraźniej żadnych wilków, gdyż żaden się nie zjawił.

- Duchy nie czują bólu... ale sam dotyk, sam rozkaz Nekromanty boli i pali... - Wyjaśnił obojętnie duch Julianosa. - Co mnie zabiło? - Powtórzył, jakby przypominając sobie zdarzenie z odległej, zamierzchłej przeszłości. - Ognisko... herbata... przybyła groza, horror... przybrała postać wilka, ogromnej bestii o futrze czarnym jak noc... o płonących oczach... - Spojrzał obojętnie na Kreeth'a - Zabiło mnie coś, co nie jest z tego lasu, ani z tego świata. Członek sfory. Członek stada. Uciekajcie, póki grzeje was krew, oni szukają tylko potężnych przeciwników. - Dodał, jakby w odruchu troski, jeszcze nie całkiem zapomnianej po śmierci.

Fist

- Nie odgrażaj mi się, druidzie - uśmiechnął się, a czarne oczy odbiły światło - Niewielu jest takich, co mogliby teraz się pochwalić, że mi grozili. I pamiętaj, życie jet torturą, a śmierć kolejny etapem i jakiś tam odpoczynkiem, tam torturą jest mieszanie się żywych, i niemyśl, że ja czerpie z tego pocieche, jest to takąsamoą torturą dla mnie jak i ducha tego starego leśniczego. Więc się z łaski swojej nie ogdrażaj. A wracając do sprawy, czy nie wydaje się wam, że klatka piersiowa jest rozdarta by zabrać serce? Niekóre wierzenia opierają się na czerpaniu siły z serc ofiar, bo uważają, że w sercu znajduje się moc każdej istoty. 0 przerwał na chwilę - Co jeszcze wiesz o tym stadzie były druidzie...

Deithe

Duch odwrócił się posłusznie do Fistana, patrząc na niego obojętnie.
- Zabijały moich... - Zawahał się jakby nie mógł sobie przypomnieć słowa. - moje zwierzęta. Wiele ich jest w czerni. Między gwiazdami. Widzę tu trzy osobniki. Nic więcej nie wiem. - Odparła zjawa i zawisła nieruchomo w powietrzu.

Kreeth

- Mój drogi nekromanto, ja nie grożę. Ja obiecuję. - odparł Kreeth. - Julianosie, czy wiesz może gdzie są ci, którzy ci to zrobili? Albo chociaż jakaś wskazówka, która mogłaby nas tam pokierować?

Kerende

Dokładnie przyglądałem się rysunkom umieszczonym na fontannie. Kiedy mój wzrok natknął się na malowidło drzewa przyszło mi na myśl to, że te drzewo może mieć wiele wspólnego z wyschnięciem fontanny. Powoli zacząłem wchodzić do zakrytej części fontanny, aby sprawdzić czy tam czegoś nie dostrzegę.

Deithe

- W okolicy. Krążą. Szukają nowych walk. - Odparło widmo, wciąż tym samym, obojętnym tonem. - Jeśli stąd nie odejdziecie w końcu sami was znajdą. - U kogoś żywego być może zabrzmiałoby to jak groźba, czy przestroga. Teraz było to tylko stwierdzenie faktu.

***

Daleko w głębi fontanny Kerende dostrzega idealny, sześcioboczny otwór, w który najwyraźniej można coś włożyć. Kilka drobin, wyglądających jak starte z powierzchni fontanny, znajdujące się pod otworem sugerowały, że niedawno coś z niego wyjęto.

Kerende

Na myśl mi przyszedł jakiś klejnot. Wyszedłem powoli z fontanny i zacząłem się rozglądać za jakimiś postaciami w nie dalekiej odległości. Przy okazji spoglądałem jeszcze na ziemię dookoła fontanny czy nie ma tam jakiegoś przedmiotu pasującego tam.

Kreeth

- Jeśli krążą w okolicy, to lepiej, aby znaleźli mnie zanim ja znajdę ich. - rzekł Kreeth rozgoryczonym tonem. - Czy masz jakąś prośbę, Julianosie? Jakieś życzenie zza grobu?

Fist

- Druidzie... zza grobu nie ma innych życzeń, jak pozostanie w spokoju - uśmiechnął się - A go jeszcze chwile przetczymamy. Powiedz duchu, jaką mają taktykę... atakuja pojedyńczo czy grupami.

Deithe

Kerende nie widział żadnych ludzi w najbliższej, a nawet dalszej okolicy. W pobliżu nie leżało także nic co kształtem, choćby przypominało otwór w fontannie.
Za to w oddali, na wschodzie zobaczył unoszącą się nad lasem cienką strużkę dymu.

***

- Jedynym moim życzeniem jest spoczywanie w pokoju. - Powtórzył słowa Fista duch, po czym odpowiedział na pytanie nekromanty. - Zawsze pojedynczo. Liczy się dla nich walka i przeciwnik, nie zwycięstwo. Choć, gdy... umierałem, drugi był w pobliżu i obserwował starcie. Czy to już wszystko czego chcieliście? - Spytało widmo.
Nagle zorientowali się, że chaos gdzieś zniknął w miedzyczasie.

Kreeth

- Dla mnie to wszystko. - rzekł Kreeth. - Teraz tylko ich wytropić... - Kreeth spojrzał w stronę cienkich, ciemnych plamek, które zauważył wcześniej. - Nie czekajcie na mnie. - zakończył i ruszył na wschód...

Fist

- Wracaj w wieczność duchu... - powiedzial odsylając ducha i rzuciał sie za druidem. - Czekaj na nas głupcze...

Leanna

- Jak zwykle samowystarczalny i niezależny. Dziwnym trafem przypomniało mi to o pewnych jaskiniach... Więc do szybkiego zobaczenia, druidzie. - posłała za nim uśmiech, który był ni to przyprawiony drwiną, ni to lekkim niepokojem.
- A my, mili państwo, w którą stronę się wybieramy? - zwróciła się do Kasandry i Jurgina, kątem oka patrząc na idącego za Kreeth'em Fista.

Kasandra Wredna

- Może za nimi? - zaproponowała wojowniczka - Wpakują się w jakąś uroczą bitewkę a nas tam nie będzie... Co oni bez nas zrobią, co? - uśmiechnęła się.

Kerende

Powoli skierowałem się w kierunku dymu chcąc zobaczyć czy nie są to może osoby posiadające coś na kształt tego otworu. Truchtem ruszyłem na wschód.